Heliografika
Heliografika jest jedną z odmian techniki graficznej, opracowaną przez Karola Hillera, wybitnego polskiego grafika XX wieku. Artysta pracował nad tą techniką w latach 1928-1930, by potem uczynić ją najważniejszym elementem własnej twórczości. Heliografika łączy w sobie elementy kilku najważniejszych dziedzin sztuki, zdawać by się mogło – nie do pogodzenia, m.in. techniki fotograficznej, grafiki, rysunku i malarstwa.
Podstawowym tworzywem wykorzystywanym w warsztacie grafika, posługującego się tą techniką jest przezroczysta klisza celuloidowa z negatywowym obrazem, która wyparła tradycyjną matrycę. Obrazy powstają dzięki zastosowaniu białej tempery. Tempera to z kolei dawna technika malarska, która wykorzystuje najstarszy rodzaj farby emulsyjnej, powstały dzięki połączeniu barwników przy użyciu żółtka jaj, żywicy lub oleju. Obecnie temperę można nabyć jako gotowy produkt w tubie lub słoiku.
Po wykonaniu rysunku na kliszy przy użyciu białej tempery, odbitki powstawały dzięki stykowemu naświetleniu papieru fotograficznego przez matrycę. Dalej papier fotograficzny podlegał procesowi wywoływania i utrwalania.
Kompozycje powstałe dzięki zastosowaniu tej techniki są tajemnicze i niełatwe w odbiorze. Mocno kojarzą się z surrealizmem i abstrakcjonizmem. Wizje, przedstawione dzięki zastosowaniu wynalezionej przez Hillera techniki, są groteskowe, z pogranicza fantazji i realizmu.
Jak pisał Hiller: „ W heliografie wszystko jest zależne od inwencji twórczej, łatwość przeprowadzenia tej inwencji predestynuje ją na technikę najmniej zależną od bezwładu materialnych czynników, gdyż każdą partię nie po myśli bez trudu usunąć można podczas pracy lata pociągnięciem szmatki lub palca”.